Między akordami i ideologiami Jest to esej informacyjny podpisany przez argentyńskiego muzykologa i profesora Jose Luis Conde. To pierwszy tytuł, z którym narodziło się nowe wydawnictwo Medio Tono, zajmujące się publikacją dzieł muzycznych. Jego celem jest stać się punktem odniesienia dla gatunku, który wydaje się być przeznaczony dla bardzo ekskluzywnej publiczności, choć ma też na celu przybliżenie go wszystkim typom czytelników. Ten pierwszy zakład się powiódł. Tam jest mój recenzja.
José Luis Conde — autor
Urodził się José Luis Conde Buenos Aires w 1961 r. Jest profesorem zwyczajnym Historia muzyki, Krytyka muzyczna, Estetyka muzyki, Język muzyczny i Gitara w Wyższym Instytucie Muzyki Narodowego Uniwersytetu w Tucumán. W swojej karierze muzycznej brał udział w kilku koncertach m.in solista gitarowy a także jako członek zespołów kameralnych. Jednocześnie zajmuje się komponowaniem utworów na zespoły gitarowe i kameralne.
W 1995 roku założył zespół instrumentalny sale lekcyjne poświęcony muzyce średniowiecznej, renesansowej, barokowej i współczesnej. Opublikował różne artykuły popularyzujące muzykę w gazetach i wydawnictwach kulturalnych oraz od lat prowadzi szeroką działalność jako wykładowca na tematy uznania muzycznego, estetyki muzycznej i historii muzyki.
Między akordami i ideologiami - Przejrzeć
Z podtytułem Muzyka, narody i totalitaryzmy, ten esej jest podzielony na dwa duże bloki i ma na celu być ogólne odzwierciedlenie roli muzyki w różnych scenariuszach społecznych, które miały miejsce od połowy lub końca XIX wieku i przez cały XX wiek. Tak ukazuje się ta panorama społeczna i artystyczna poprzez życie, twórczość i karierę wielkich kompozytorów europejskich. Dostosowali się, zmienili, a nawet stali się ofiarami ruchów społecznych i politycznych, które miały miejsce.
Zatem w A lektura łatwa i przystępna Dla wszystkich czytelników o istotnych faktach i kompozytorach, które są ze sobą powiązane, spacerujemy wśród centralistyczne nacjonalizmy Niemiec czy Francji czy te najbardziej odległe jak norweskie, węgierskie, czeskie czy rosyjskie z XIX wieku. I dochodzimy do uwarunkowanego tworzenia muzyki wymuszonego przez totalitaryzmy XX w jak dyktatury radziecka, włoska, niemiecka czy hiszpańska.
Ideologia w muzyce
Między akordami i ideologiami Obejmuje – nie wchodząc zanadto w tytuły dzieł czy kompozytorów – szeroki okres czasu i te najbardziej istotne. Najodważniejsze w tym eseju jest to, że chce analizować muzykę pisaną wielkimi literami z innej perspektywy: ideologia. Robi to bez sztuczności, z właściwym i niezbędnym rygorem oraz wiedzą i prozą, którą łatwo się czyta i podąża za nią. Autorowi udaje się więc wprowadzić czytelnika zarówno w życie kompozytorów tak znanych jak Wagnera, Falli, Strawińskiego, Bartóka, Glinki czy Szostakowicza oraz wydarzeń, które je otaczały i warunkuwały powstanie ich dzieł.
I nie tylko pozwala odkryć innych, mniej znanych lub bardziej ignorowanych autorów, ale także pozwala nam nakreślić wspólną oś czasu z obecną teraźniejszością. Spraw, żebyśmy zobaczyli paralelizm, który może mieć również miejsce w teraźniejszościnie tylko w zakresie kompozycji muzycznej, ale w ogóle twórczości artystycznej. Nieuniknione jest także porównywanie twórczości muzycznej ostatnich dwóch stuleci z tym, co widzimy obecnie i jak jest ona uwarunkowana przez niektóre podobne parametry kierunku politycznego, a nawet cenzury i autocenzury u autorów i we wszystkich gatunkach muzycznych.
José Luis Conde jako podsumowanie swojego eseju przyjął także wschodnią maksymę, a mianowicie Konfucjusza, który twierdzi, że „wystarczy posłuchać muzyki dworskiej, aby zdiagnozować polityczny i moralny charakter narodu”.
Zdecydowanie
A dobre czytanie dla miłośników esejów, znawców gatunku czy laików, którzy chcą poznać inną wizję lub poznać ogólną wizję niż ta, którą mieli na temat muzyki i jej najbardziej klasycznych i istotnych kompozytorów.