Nurii Quintany. Wywiad z autorką Ogrodu Olavide'a

Nurii Quintany urodził się w Madrycie w 1995 r., jednak wraz z rodziną przeniósł się do Galicji, gdzie spędził dzieciństwo. Ukończyła komunikację audiowizualną oraz administrację i zarządzanie biznesem w Madrycie. Pasjonuje się fotografią i pisaniem. Jego pierwszą powieścią była Dom magnoliowy, którego przestrzegano Ogród Olavida. W tym wywiadzie opowiada nam o niej i wielu innych tematach. Bardzo dziękuję za życzliwość i poświęcony czas.

Nurii Quintany - Wywiad

• AKTUALNA LITERATURA: Twoja najnowsza powieść nosi tytuł Ogród Olavida. Co nam w nim mówisz i skąd czerpałaś inspirację? 

NURIA QUINTANA: Z Historyczny Madryt W tle spotykamy grupę młodzi przyjaciele próbujący znaleźć swoje miejsce w społeczeństwie, które ucisza ich głosy. Urszula, ich nauczycielka muzyki, organizuje w ich akademii tajne spotkania, podczas których mogą pozwolić sobie na swobodne wypowiadanie się i podczas których uczy ich, jak ważna jest wiedza. 

Głównym wątkiem fabularnym przeszłości jest Ogród El Capricho, gdzie zainspirowała mnie do stworzenia dużej części tej historii. Jest to ogród hermetyczny, o symbolice masońskiej i nawiązujący do Camino de Santiago. Ukryj duży wiadomość pomiędzy jego ścianami i zagadkowymi konstrukcjami, które wiernie pojawiają się w powieści. Na przestrzeni dziejów bawiłem się swobodną interpretacją tego przesłania. 

Ponadto en teraźniejszość, pojawia się stary fotografia to zmienia historię rodziny Józefina, Julia i Candela, trzy kobiety, poprzez które poznaję zmiany pokoleniowe i odziedziczone wzorce — zachowania i przekonania, z których czasem trzeba się uwolnić. W wyniku zdjęcia A tajemnica znajomy: dziecko zniknęło ówczesnego madryckiego domu, bez pozostawienia śladu. To Julia wyruszy w podróż do przeszłości w poszukiwaniu odpowiedzi, a także przebaczenia. Przebaczenie sobie i przodkom.

Pierwsze czytania

• AL: Czy pamiętasz jakieś swoje pierwsze czytania? A pierwsze co napisałeś?

NQ: Na szczęście dorastałem w domu pełnym książek i zacząłem czytać w bardzo młodym wieku. Zapisałem czas, w którym odkryłem Roald Dahl, zafascynowała mnie magia ich historii, w których pozornie nic nie jest realne, a jednocześnie wszystko jest możliwe. To był właśnie jeden z jego tytułów, Czarownice, fakt, że zainspirowała mnie do napisania czegoś, co nazwałem wówczas moją pierwszą powieścią, ale w rzeczywistości było ich nie więcej niż dwanaście stron. Miał 12 roku i nadal pamiętam emocja czułem, gdy słowa nabierały kształtu i budowały historię, tę energię, która pchała mnie do kontynuowania pisania na komputerze, nie mogąc się doczekać, aż moja pierwsza historia zostanie ukończona. 

Autorzy i postacie

• AL: Czołowy autor? Możesz wybrać więcej niż jeden i ze wszystkich okresów. 

NQ: Mógłbym wymienić wiele i każda z nich byłaby istotna, ponieważ ostatecznie głos narracji składa się z setek historii, które przeczytaliśmy – i w których mieszkaliśmy. Gdybym miał wybierać, wybrałbym imię Ogrodzenia Javiera, Cristina Lopez Barrio, Khaleda Hosseiniego, Kate Morton i Amy Tan. A cofając się w czasie, Agatha Christie, Oscara Wilde’a i Jane Austen. 

• AL: Jaką postać chciałbyś poznać i stworzyć? 

NQ: Jedną z postaci, która ostatnio najbardziej mnie fascynuje, jest Agnieszkaz Hamneta, napisany przez Maggie O'Farrell. Jest wspaniale zbudowana, jest kobietą wolną, enigmatyczną, utrzymującą głęboką relację z naturą. Agnieszka potrafi dostrzec to, co inni ignorują, wyczuć strach, zmartwienia, ostateczny cel ludzkich działań. Płynie pod prąd i podejmuje własne decyzje, nie czekając na niczyją aprobatę. Przez całą powieść z godnością cierpi i stawia czoła bólowi, przechodzi przez niego, nie odrzucając go. To jest buntowniczy i dziki duch zamknięty w ciele niezależnej, pracowitej i życzliwej kobiety. 

Nie wiem, co bardziej by mi się podobało – tworzenie tego, czy możliwość poznania tego. 

Zwyczaje i gatunki

• AL: Jakieś szczególne zwyczaje lub zwyczaje, jeśli chodzi o pisanie lub czytanie? 

NQ: Przed Zacząć napisać Lubię sobie zrobić filiżankę herbata i pierwsze zdania Zawsze je piszę na papierze. Pomaga mi to wniknąć w historię, przenieść się do czasu, o którym piszę i zbliżyć się do moich bohaterów. Dzięki papierowi odrywam się od rzeczywistości, bo najtrudniej jest porzucić rutynę, codzienne troski i całkowicie zanurzyć się w świecie twórczości. 

Jeśli chodzi o czytanie, potrzebuję ciszyinaczej bardzo trudno mi osiągnąć koncentrację, której szukam, otwierając książkę. 

• AL: A Twoje ulubione miejsce i czas, aby to zrobić? 

NQ: Zawsze piszę dla poranki. Wstaję, robię sobie herbatę i siadam przy biurku. Potrzebuję ciszy i zażyłości mojego pokoju, aby ożywić historie. To jedyne miejsce, w którym mogę pisać godzinami, nie tracąc koncentracji. W moim codziennym życiu Zawsze noszę ze sobą notatnik w torbie do robienia notatek, zwłaszcza gdy podróżuję lub odwiedzam muzea i wystawy. Nigdy nie wiadomo, gdzie może uderzyć inspiracja. 

• AL: Jakie inne gatunki lubisz? 

NQ: Esej, krytyka, komedia. W tym ostatnim gatunku szczególnie podobają mi się absurdalne i absurdalne sytuacje, które odsłaniają uniwersalne prawdy, inteligentnie wykorzystując humor.   

• AL: Co teraz czytasz? I piszesz?

NQ: W tej chwili czytam Droga, autorstwa Miguela Delibes. Jest to powieść obyczajowa, która odzwierciedla realia lat pięćdziesiątych w Hiszpanii, ale tak naprawdę najważniejsze w tej historii jest to, że można ją napisać w dowolnym momencie, ponieważ porusza ona tematy ponadczasowe. Miguelowi Delibesowi udaje się to robić z czułością, poprzez niewinne spojrzenie dziecka i mieszkańców jego miasteczka. 

Nowa powieść

Piszę trzecią powieść, która będzie nosiła tytuł Pamięć lasu. Akcja rozgrywająca się w przeszłości, w Delibes otoczonym górami, w których pozostaje coraz mniej mieszkańców, pozwoliła mi zbadać za pośrednictwem jednej z ostatnich rodzin intymne relacje między ludźmi a przyrodą w odizolowanych miejscach. Przez kilka pokoleń będziemy towarzyszyć tej rodzinie, gdy zmiany wstrząsną ich życiem i zachwiają równowagą osiągniętą w lesie, gdzie po raz pierwszy nie mają już zapewnionej przyszłości. Wątpliwość pomiędzy opuszczeniem a pozostaniem, pomiędzy opuszczeniem miejsca, w którym dorastali, jedynego, które znają, a pozostaniem ze świadomością, że nadejdzie dzień, w którym będą sami, będzie głównym wyzwalaczem przeszłości. 

Na osi czasu przedstawienie zaczyna się powieść wygląd tuneli które nie pojawiły się na mapach starożytnej, zapomnianej posiadłości. To odkrycie na nowo otworzy nierozwiązane wydarzenie, które miało miejsce na farmie w przeddzień Boże Narodzenie de 1935: trochę najeźdźcy Dotarli do pałacu, pozostawiając jego właściciela ciężko rannego. Nigdy nie znaleźli sprawców, ale siedemdziesiąt lat później pojawienie się galerie i stary medalion Z portretem w środku wszystko się zmieni.

Obecna prognoza

• AL: Jak myślisz, jak wygląda scena wydawnicza?

NQ: Dane mówią, że młodzi ludzie w Hiszpanii czytają coraz więcej i jest to bez wątpienia przesłanie nadziei. Książki są źródłem wiedzy, jak mówi Cristina López Barrio w jednej ze swoich powieści, „są pamięcią świata”, ale także pomagają zrozumieć rzeczywistość, rozwikłać złożoność ludzkiej duszy. Czytanie jest konieczne z wielu powodów i z własnego doświadczenia uważam, że im szybciej nawyk zostanie nabyty, tym dłużej będzie on trwał.

• AL: Jak się czujesz w związku z chwilą, w której żyjemy?

NQ: Ostatnio nie potrafię czytać wiadomości o tym, co dzieje się na świecie, nie odczuwając jednocześnie rozczarowania, złości i bezradności. Wierzyłem, że zmierzamy w kierunku bardziej otwartych i świadomych czasów, ale za każdym razem, gdy wybucha nowy konflikt, zastanawiam się, czy rzeczywiście zmierzamy we właściwym kierunku. Nieuniknione jest zastanawianie się, czy ludzie kiedykolwiek wyciągną wnioski z błędów i okropności przeszłości, aby nie popełniać ich ponownie.