Zdjęcia: Leticia Castro i jej pies Tofi, profil na Facebooku.
Leticja Castro Jest Argentyńczykiem, ale mieszka w Madrycie. Ostatnia opublikowana przez niego powieść nosi tytuł lizać rany, w której występuje czworonożny bohater i historia, która poruszy wszystkich miłośników psów. Był na tyle miły, że mi pomógł esta wywiad gdzie mówi o niej i kilku innych tematach. Dziękuję bardzo Twój czas.
Leticia Castro — wywiad
- AKTUALNA LITERATURA: Twoja najnowsza powieść nosi tytuł lizać rany. Co nam o tym mówisz i skąd wziął się ten pomysł?
LETICA CASTRO: Jest to historia dwóch losowo przecinających się żywotów: Camila, Argentyńczyk, który… uciekać swojej przeszłości opuszcza dom, rodzinę i pracę, aby schronić się w małym miasteczku w La Alpujarra, a Tofi, porzucony pies. Oboje przeżywają bardzo zły okres; Będą mieli tylko siebie nawzajem.
Camila była postacią, która kręciła się w mojej głowie przez długi czas, chciałem jej powiedzieć konflikt wewnętrzny, jej historia, ale nie wiedziała, kto może jej towarzyszyć. kiedy kilka lat temu znalazłem psa opuszczony, z którym przeszedłem przez kilka przeciwności, myślałem, że może być drugą postacią w powieści.
- DO: Możesz wrócić do pierwszej przeczytanej książki? A pierwsza historia, którą napisałeś?
LC: Pamiętam, jakby to było dzisiaj, kiedy czytałam opowiadania w książce Szczęśliwy książęz Oscar Wilde. Tata kupił mi ją używaną w księgarni na Corrientes Avenue (w Buenos Aires). Miałem dziewięć lat. Moje życie było przed i po tej książce.
Swoją pierwszą historię napisałem w tym samym wieku, nadal ją mam. idzie z kotek, który ucieka z domu, w którym mieszka z matką i dostaje się do magiczny świat: zwierzęta są w innych kolorach, chmury są jadalne, ogień w kominku przemawia do niego. Nie mogło być gorzej napisane, jednak mam do tego wiele miłości.
- AL: Główny pisarz? Możesz wybrać więcej niż jedną i ze wszystkich epok.
LC: Pisarze, którzy z tego czy innego powodu naznaczyli mnie do tej pory, to Cortázar, Saramago, Bryce echenique, Virginia Woolf, García Márquez, Mediolan kundera, hebe uhart, Anais Nin, Oscar Wilde, żeby wymienić tylko kilka.
- AL: A ten literacki pies, który najbardziej potrafił poruszyć twoje serce?
LC: To jest historia mojego psa Tofi. W rzeczywistości pies lizać rany Nazwałem to tak samo. Całkowicie wymyśliłem przeszłość powieściowego Tofi, ale wszystko, co opowiadam, to verdad, mi się to przydarzyło.
- AL: Jaką postać w książce chciałbyś poznać i stworzyć?
LC: Chciałbym się spotkać Alonso quijano. I oczywiście po stworzeniu. Szkoda, że Cervantes był przede mną.
- AL: Jakieś szczególne zwyczaje lub zwyczaje, jeśli chodzi o pisanie lub czytanie?
LC: Potrzebuję cisza do pisania i czytania. To jedyne moje hobby.
- AL: A Twoje ulubione miejsce i czas, aby to zrobić?
LC: Czytam i piszę w dowolnym momencieKiedy tylko mogę lub kiedy mam wolny czas, robię to lub tamto. Przed jednym komin Mając w pobliżu moje małe zwierzęta, powiedziałbym, że jest to moje ulubione miejsce do czytania lub pisania.
- AL: Czy są inne gatunki, które lubisz?
LC: Czytam wszystko. czytam cokolwiek niech wpadnie w moje ręce. Czytam, co polecają lub znajdują na ulicy, odkrywają w księgarni lub pożyczają. Chociaż staram się uciekać od wielkich sukcesów komercyjnych.
- Co teraz czytasz? I piszesz?
LC: Czytam kilka (w zależności od chęci chodzę do jednego lub drugiego, zawsze czytam kilka jednocześnie): zmarzlina, autorstwa Evy Baltasar. dziwne owoce, autorstwa Leili Guerriero. nasz martwy świat, autorstwa Liliany Colanzi. Życie czasami, autorstwa Juana Jose Millasa.
Jestem recenzowanie, poprawianie, podkręcanie Powieść pisałem dawno temu oferuje nasz konfigurator dla mnie Ma bardzo ważną wartość sentymentalną., to powieść, która w całości rozgrywa się w Argentynie.
- AL: Jak myślisz, jak wygląda scena wydawnicza i co zadecydowało, że spróbujesz publikować?
LC: W dzisiejszych czasach dostarczenie swojego rękopisu do wydawnictwa i przeczytanie go jest trudne, chociaż nie wiem, czy kiedykolwiek było to łatwe. Powiedziawszy to, dodaję: nie jest to niemożliwe. Trzeba mieć cierpliwość, dużo cierpliwości i próbuj dalej.
Chodzę do szkoły pisarskiej w Madrycie (Szkoła Imaginatorów) i mój nauczyciel, Juan Jacinto Muñoz Rengel, był tym, który zachęcił mnie do szukania wydawcy. piszę od czternastu latMam kilka gotowych powieści. Po kilku odrzuceniach lizać rany jednemu z moich redaktorów w HarperCollins bardzo się to podobało.
- AL: Czy ten moment kryzysu, którego doświadczamy, jest dla Ciebie trudny, czy będziesz w stanie zachować coś pozytywnego dla przyszłych historii?
LC: Ja zawsze pozostaję z pozytywami, nawet w najgorszych chwilach mojego życia udało mi się uratować coś dobrego. I tak będzie po tym kryzysie, nie mam wątpliwości.